Na niepogodę Kościeliska - 30.06.2014

Ciąg dalszy tatrzańskiego urlopu czerwcowo-lipcowego 2014 - dzień 3. ;) 

W nocy z niedzieli na poniedziałek cały czas padało. Nie przejmowałam się tym jednak, bo miałam okazję się wyspać po 2 nieprzespanych nocach. Leniwie zjadałam śniadanie, wypiłam kawusię i podjęłam decyzję o odwiedzeniu Doliny Kościeliskiej. Tak to już jest, że gdy pada, tam kieruję swoje kroki. Poza tym chciałam na własne oczy zobaczyć jak po Kościeliskiej poszalał halny. W Kirach pojawiłam się kilka minut po 11. To co zobaczyłam zrobiło na mnie ogromne wrażenie, połamane drzewa, pozamykane szlaki, ciężki sprzęt... Co chwilę przystawałam i robiłam zdjęcia, a deszcz leciutko sobie siąpił, by ok. 20 minut drogi do schroniska zmienić się w ulewę...

 

Oczywiście przemokłam. Na szczęście mokre miałam tylko spodnie, bo kurtka ochroniła mnie przed byciem "zmokłą kurą". Stuptuty  sprawiły, że deszcz oszczędził również moje buty. ;) Ale tak naprawdę nie byłam zrozpaczona, że nie poszłam gdzieś wyżej. Bo w Tatrach nawet deszcz ma swój urok, nawet gdy pada nieprzerwanie przez tydzień. ;) Najważniejsze to umieć odnaleźć się w każdej sytuacji bez względu na pogodę. A Tatry są miejscem gdzie nie można się nudzić. W deszczu dostrzega się rzeczy, na które w słoneczny dzień ludzie przeważnie nie zwracają uwagi.

Znów na Grzesiu - 29.06.2014

Ciąg dalszy tatrzańskiego urlopu czerwcowo-lipcowego 2014 - dzień 2.

Plany były ambitne, ale rzeczywistość okazała się brutalna.  

Po pierwsze - już nigdy więcej nie będę nocować w schronisku podczas MŚ w piłce nożnej. Po drugie zarezerwuję wcześniej pokój, żebym nie musiała słuchać jak krzyczą podczas meczu: "Gol!" "No jak on kur... spiep... taką akcję" itp., w środku nocy. Poza tym nie tak szybko przestanę wypominać złośliwej muszce jej stan skupienia tego dnia. 

Z planów mniej ambitnych miały być Rohackie Plesa. Ruszyliśmy więc kilka minut po 6:00 w stronę Grzesia. Nieśmiało wyciągam aparat i robię pierwsze tego dnia zdjęcia.

Sytuacja robi się jednak dramatyczna. Mucha nie jest w stanie iść szlakiem... a o lataniu w ogóle mowy nie ma... większość drogi w kierunku Grzesia musi przemierzać poza szlakiem. W końcu przychodzi taki moment, że 2 złośliwe muchy odpuszczają wejście na Grzesia jakieś 15-20 minut drogi od niego... To już druga taka sytuacja po Bystrej w zeszłym roku... hmmm... a mówiłam... "pochodzę po Tatrach sama".  

Zostawiam muchy i gnam na Grzesia. Wieje strasznie. Muszę założyć kurtkę, a są momenty, że nie mogę utrzymać się na nogach W końcu jednak się udaje i docieram na szczyt. 

Trochę boję się o aparat, ale ostatecznie ustawiam go na słupku, włączam samowyzwalacz i biegnę do krzyża. Udało się! Mam zdjęcie! Jedno z ostatnich podczas tego wyjazdu. (będzie jeszcze jakieś z dnia czwartego).

 

Zaczynam schodzenie i zderzam się z dwiema ogromnymi muchami pod Grzesiem. Przysiadamy na chwilę i robimy zdjęcia. (Większość zrobiłam z myślą o panoramach, ale panoramy nie powstały, bo zwyczajnie nie miałam i nie mam na nie czasu).  

Schodzimy do Chochołowskiej. Udaje mi się jeszcze przeforsować pomysł i skręcamy na Bobrowiecką Przełęcz, żeby zobaczyć cóż tam się znajduje. Tyle razy przechodziłam obok tego szlakowskazu i jakoś nigdy nie podeszłam te 5 minut. A tutaj fajna sielanka.  

Przy schronisku kolejny odpoczynek. Wietrzenie stóp, reklama rodzimej marki aleksandrowskich skarpet Nordhorn i powrót Chochołowską w japonkach. Zdjęć japonek nie posiadam. Może życzliwi turyści strzelali foty Do plecaka miałam jednak doczepione treki, więc pewnie nie stanowiłam dużej atrakcji.

  
Skutki halnego... 

Docieramy do Zakopanego. Jemy. Muchy odlatują, a ja w końcu zostaję sama Okazuje się, że mam całkiem niezły widok z okna pokoju: 

Zaczyna padać... za chwilę wychodzi słońce... Aby nie zmarnować do końca tak pięknego dnia zmierzam w kierunku Bachledzkiego Wierchu. Oazy ciszy, spokoju, fantastycznych widoków na Tatry. Miejsca, w którym można się zrelaksować, pomyśleć...

Przegania mnie deszcz, który będzie padał całą noc, cały kolejny dzień... kolejną noc...

Tragiczne Boże Narodzenie - "Kometa nad Annapurną"

Jestem świeżo po lekturze książki Simone Moro "Kometa nad Annapurną" opisującej przyjaźń między autorem a kazachskim alpinistą Anatolijem Bukriejewem. Swoje przemyślenia na jej temat postanowiłam spisać od razu, nie chciałam czekać aż emocje opadną i podejść do niej czysto teoretycznie. To piękna, ale bardzo smutna historia. Włoch wspomina początki znajomości z Bukriejewem, ich rodzącą się przyjaźń i ich wspólne wyprawy. W końcu przychodzi moment opisania tej najważniejszej, a zarazem ostatniej, zakończonej śmiercią Tolija... 

Rok 1997. Wyprawa zimą na Annapurnę, próba wytyczenia nowej drogi. Moro w sposób prosty opisuje przygotowania i działania do osiągnięcia zamierzonego celu. Trudy torowania w śniegu, który padał dzień w dzień. Aż nastaje dzień Bożego Narodzenia a wraz z nim przychodzi potężna lawina zmiatająca trójkę wspinaczy, Simone, Anatolija i Dimitrija. Tylko Włochowi szczęśliwym trafem udaje się ujść z życiem. Pozostała dwójka już na zawsze pozostanie w śniegach Annapurny...

Wzruszyłam się czytając: "Miałem jeszcze tyle czasu, by wykonać obrót w stronę przyjaciela: nigdy nie zapomnę jego spojrzenia. Nie mam pojęcia, w jaki sposób, ale mimo setek dzielących nas metrów pamiętam je tak wyraźnie, jakbyśmy stali twarzą w twarz. Trudno ująć w słowa, co wrażały błękitne oczy Tolija. Gdybym miał zinterpretować tamto spojrzenie, ostatnie spojrzenie przytjaciela, powiedziałbym, że dało się z niego wyczytać strach połączony z niewzruszoną wolą stawienia czoła niebezpieczeństwu."

Takich wzruszających momentów w książce jest dużo, choć swoje wspomnienia Simone Moro napisał dopiero kilka lat po tragicznych wydarzeniach. Widać, że przyjaźń między nim a Anatolijem Bukriejewem była prawdziwa, i że kazachski alpinista odegrał w jego życiu ważną rolę. Odsyłam miłośników literatury górskiej, fanatyków gór do zapoznania się z tą pozycją. A jeśli ktoś chce poznać Bukriejewa lepiej, niech sięgnie po jego "Wspinaczkę", opisującą dramat 1996 roku na Mount Evereście.

Zródło: Wikipedia.

"Dziewczyna z pociągu"

Powieść rozreklamowana, polecana, popularna. Gdzie tylko spojrzałam, widziałam teksty typu: "jeden z najlepszych thrillerów tego roku", "nie oderwiesz się od tej książki"... Włączałam internet, a na każdej niemal stronie reklama powieści Pauli Hawkins. Udałam się więc do biblioteki, a tam niespodzianka, "Dziewczyna z pociągu" już na mnie czekała, uśmiechała się kusząc tajemnicą. ;) Uległam i zaraz zabrałam się za czytanie. I...? Początek kiepski. Ciągnie się jak przysłowiowe "flaki z olejem". Hmmm... Czytać, nie czytać? Czytam dalej. I w pewnym momencie zaskoczenie. Akcja zaczyna przyspieszać, robi się interesująco, tajemniczo, zaskakująco. Nie mogłam się oderwać. Historia opisana ciekawie. Z czystym sumieniem mogę polecić wszystkim lubiącym dobre kryminały. Nie zrażajcie się przydługim początkiem (być może tylko mi się dłużył).

Jarząbczy Wierch 28.06.2014

Syn śpi, więc postanowiłam oddać się mocy twórczej i powspominać zeszłoroczne wyjazdy w Tatry. I tak na pierwszy ogień idzie wyjazd czerwcowo-lipcowy. Troszkę towarzyski, a troszkę samotny, czyli taki jaki najbardziej lubię. :) Emocje już są inne niż rok temu, ale wspomnienia dość żywe. Pamiętam, że grafik urlopów tak się w pracy pomieszał, że "wylądowałam" na kilka dni w Tatrach. ;) 

A wszystko dlatego, że dałam się uwieść...

...górom, muchom i krówkom.  

Nocna podróż autobusem tym razem należała do bardzo przyjemnych. Co prawda nie spałam, ale się wyleżałam. Zamiast w Zakopanem wysiadłam w Nowym Targu, skąd zostałam porwana przez 2 złośliwe muchy. Gdybym wiedziała co mnie z nimi czeka, uciekłabym gdzie pieprz rośnie  

Bez planu i celu (jeszcze) meldujemy się w Chochołowskiej, by wsiąść do ciuchci i leniwym krokiem udać się na Trzydniowiański Wierch.

Na pierwszy lans decyduję się jeszcze przed szczytem (i dobrze, bo na szczycie jakoś o tym zapominam).

Gdy już Trzydniowiański się poddał inwazji Much i Owcy czas na pierwszy posiłek w górach. Okazuje się jednak, że mój plecak zdominowany został przez krowy: 

Takiego relaksu potrzebowałam

  

Czas jednak iść dalej. W stronę Kończystego! 

Jest i Kończysty

Jest i mały lans

Naszym celem jest jednak dziś Jarząbczy i tam, robiąc dużo zdjęć, zmierzamy: 

W końcu docieramy na miejsce: 

Największą furorę robią rowerzyści, którzy pojawiają się gdzieś od słowackiej strony i z Jarząbczego zjeżdżają w stronę Kończystego

A my siedzimy, robimy zdjęcia. Postanawiamy też podejść na Jakubinę, ale czy ją osiągnęliśmy? Po powrocie do domu okazało się, że nie, bo był tam wówczas znajomy, z Klubu Chimalajowego, Mirek, który widział mnie tego dnia, ale nie poznał. :D 

Czas na odwrót i ostatnie zdjęcie na słupku

I tak kończy się dzień pierwszy na szlaku. Zostaje jeszcze dojście do schroniska i noc na glebie pod kocykiem a właściwie to kolejna nieprzespana noc