Never grow up...!

Uśmiech powoli zanikał na jej twarzy... bycie dorosłym wcale nie jest fajne. Nie rozumiała ludzi, dla których marzeniem było osiągnięcie pełnoletniości. Praca, pieniądze, codzienna bieganina... tylko decydowanie o sobie było rekompensatą... ale czy tak naprawdę człowiek decyduje sam o sobie? Na każdym kroku jest przecież zależny od innych - od pracodawcy, od klientów jeśli prowadzi własną firmę, od pogody... od pani w sklepie, od piekarza... Czemu więc dla niektórych to jest takie fascynujące? Co im sprawia radość? To, że udało się zarobić więcej pieniędzy, że zyskują sławę? I dlaczego Ci wszyscy ludzie wciąż jej powtarzają, że ma dorosnąć?

Postanowiła, że zawsze w głębi duszy będzie dzieckiem. Jak nikt inny potrafiła cieszyć się z najmniejszych rzeczy. Z pierwszego wiosennego kwiatka, z najmniejszego promyka słońca w pochmurny i deszczowy dzień. Potrafiła dostrzec piękno tam, gdzie inni ludzie nic nie widzieli. I choć tak jak większość ludzi żyła w ciągłym biegu, umiała się zatrzymać i wyłączyć. To pozwalało jej zauważyć ciężko pracujące mrówki, zmierzające do celu ślimaki, mogła im się przypatrywać godzinami... Jednak czasami traciła wewnętrzne siły - wtedy nic nie sprawiało jej radości. Miała ochotę uciec przed ludźmi na koniec świata, by nikt nie widział jej wielkich łez. W takich chwilach najlepszym lekarstwem był płacz, który pozwalał jej się oczyścić i muzyka, która zawsze przynosiła ukojenie...

Lubiła leżeć na łące, słuchać śpiewu ptaków, wpatrywać się w niebo, czytać książki. Chciała zatrzymać czas, by nie gnał tak szybko, planowała nawet z nim o tym porozmawiać, ale albo jej nie słuchał albo wiecznie wykręcał się "brakiem czasu"... Ech... 

Willa "Atma"

Willa "Atma" - miejsce, do którego wracam podczas każdego pobytu w Zakopanem. Znajduje się przy ulicy Kasprusie 19, nad potokiem Młyniska. Willa stanowi oddział Muzeum Narodowego w Krakowie. Została zbudowana w 1895 roku przez Józefa Kasprusia-Stocha. Jest obiektem architektonicznym o bogatej historii. Mieszkał w niej słynny polski kompozytor Karol Szymanowski. Dziś znajdują się w niej pamiątki po nim. Dla zwiedzających udostępniony jest parter z ekspozycją muzealną przedstawiającą biografię i dokonania artystyczne kompozytora. Uwielbiam klimat tego miejsca, zapach drewna, skrzypiąca podłogę... i oczywiście piękny zielony piec kaflowy :) Można tam odpocząć od zgiełku, tłumu ludzi na Krupówkach. „Atma” ma klimat ;-) 

Każdy kto był w Zakopanem powinien chociaż raz udać się do tego magicznego miejsca. Może tak jak ja będzie tam już powracał zawsze. W górskiej stolicy jest dużo takich obiektów, jednak ja ukochałam sobie „Atmę”. Dlaczego? Nie znam odpowiedzi na to pytanie… Czuję się tam po prostu dobrze. Może dlatego, że to „dom z duszą”. Nazwa willi wywodzi się z sanskrytu („atma” czyli dusza…)

Wejście prowadzi przez ganek do szatni muzeum, gdzie znajduje się duża fotografia Szymanowskiego. To tutaj kupujemy bilety. Dostępne są również książki i nagrania muzyczne. 

W muzeum umieszczone są tablice z fotografiami, obrazującymi życiorys artystyczny Szymanowskiego oraz związki Szymanowskiego z Zakopanem – miejsca, w których bywał i ludzie, z którymi się spotykał.  W jednej ze sal stoi fortepian, który jest wykorzystywany podczas koncertów kameralnych. W gablotach możemy obejrzeć pamiątki po kompozytorze (ubranie koncertowe, drobiazgi osobiste, odznaczenia, listy). Na ścianie wisi kilka dyplomów pamiątkowych, a także fotografie góralskich znajomych kompozytora oraz pejzaże tatrzańskie. W jednym z pomieszczeń zrekonstruowano pracownię Szymanowskiego, w której kompozytor tworzył swoje utwory. W prawym rogu pokoju ustawione jest pianino., a z lewej strony wiklinowa etażerka z kilkudziesięcioma książkami z biblioteki Szymanowskiego.

Zwiedzaniu „Atmy” towarzyszy muzyka Szymanowskiego, która sprawia, że człowiek nie ma ochoty stamtąd wychodzić. 

Konstanty Stecki "Gawędy o przewodnikach tatrzańskich"

Uwielbiam zapach książek, czy są one nowe, pachnące świeżym drukiem, czy są stare i maja swoją historię. Do tych drugich należą "Gawędy o przewodnikach tatrzańskich" Konstantego Steckiego. Książka jest niestety w kiepskim stanie... 

"Gawędy" są zbiorem jedenastu opowiadań o znanych przewodnikach i ich przygodach. Część opisanych wydarzeń miała miejsce jeszcze przed założeniem Towarzystwa Tatrzańskiego.

W owych czasach (czyt. przed powstaniem TT) zawód przewodnika nie był tak popularny, a turyści korzystający z usług, często "wiedzieli lepiej" gdzie chcą iść i jak, i nawet jeśli nie mieli racji (co zdarzało się często), to właśnie oni decydowali o przebiegu trasy. Tak było w przypadku wycieczki, którą Stecki opisał w opowiadaniu "Zmarzła Przełęcz". Przewodnik Jan Para musiał poprowadzić swojego klienta tak, jak tamten sobie wymyślił, choć nie był przekonany do jego pomysłu: "boć taki miejski pon, to ta lepiej wie, a zresztą nie wypada się z klientem sprzeczać". Zuchwałość i po części brak szacunku dla gór Jakuba Krauthofera mogły się skończyć dla obydwu nieszczęśliwie... Zwyciężył jednak zdrowy rozsądek przewodnika. 

W gawędzie "Wycieczka zbiorowa" Stecki w bardzo zabawny sposób opowiedział przygody Józefa Krzeptowskiego z "warszawskimi turystami", którzy przyjechali do Zakopanego, by się tylko rozerwać, a nie chodzić po górach. Jednak dobre podejście i ciekawe opowieści przewodnika obudziły w nich zapał do poznania piękna tatrzańskiego świata. A burza, która zastała ich na szlaku sprawiła, że zaczęli inaczej postrzegać Józefa Krzeptowskiego i byli mu wdzięczni za przeżyte doznania... ;-)

Opowiadania Steckiego napisane są barwnym językiem. Czytając poszczególne przygody mamy wrażenie, że bierzemy w nich udział... i tak razem z Janem Gąsienicą wchodzimy na Giewont, z Szymonem Tatarem i Wojciechem Rojem zdobywamy Gerlach a z Maciejem Sieczką wspinamy się na Mnicha...

"Gawędy..." czyta się jednym tchem. Są pełne humoru, cechują się wartką akcją oraz zawierają bogaty i rzetelny materiał faktograficzny. Poznajemy nie tylko czołowe postaci, które zapisały się na kartach historii (Tytus Chałubiński, Wincenty Pol, Franciszek Nowicki), ale również topografię i przyrodę Tatr. 

Dzięki "Gawędom..." możemy również sobie wyobrazić jak wyglądały szlaki kiedy nie było jeszcze tylu turystów co dzisiaj, a każda wycieczka w Tatry wymagała korzystania z usług przewodnika. 

Jeśli sięgniecie po książkę, dowiecie się więcej...